Strona wtórna bazuje na modułach DC-DC. Na napięcia +3,3 V oraz +5 V przypada osobny laminat. Na stronie wtórnej wykorzystano kondensatory elektrolityczne wyprodukowane przez kilka firm. Napotkamy kondensatory Rubycon, Nichicon oraz Taicon. Te ostatnie wzbudziły nasz niepokój. Z pomocą przyszła wyszukiwarka Google - ze zwróconych wyników można się dowiedzieć, iż budząca wątpliwości firma Taicon Corporation należy do grupy Nichicon, posiada cztery fabryki: dwie na Tajwanie i dwie w Chinach. Cóż, Corsair nie mówił, że będą japońskie kondensatory. Tudzież w opisie produktu znajdziemy informacje, że zastosowano kondensatory wysokiej jakości. Wszystkie są certyfikowane do pracy przy maksymalnej temperaturze 105 stopni Celsjusza, co powinno zapewnić długie (teoretycznie przynajmniej 7-letnie) i bezawaryjne działanie zasilacza.

Napięcia +3,3 V oraz +5 V generują dwa konwertery DC-DC. Za regulację PWM odpowiada chip ON Semiconductor NCP1034, który posiada programowalne zabezpieczenia OCP, UVP oraz Soft-Start.

Za napięcie +3,3 V odpowiadają cztery tranzystory IPB042N03L, które cechują się niskim parametrem RDS(on) na poziomie 4,2 mΩ, potrafiące dostarczyć prąd w trybie ciągłym rzędu 70 A przy temp. 25 stopni Celsjusza.

Tutaj także znajduje się 1-fazowy kontroler PWM - mały układ scalony pod tranzystorami L6726A produkcji ST Microelectronics, który także ma programowalne zabezpieczenia OCP.

Obok płytki konwertera DC-DC +3,3 V znajduje się kolejna PCB, odpowiada ona za napięcie +5 Vsb.

Szyna +12 V jest generowana przez tranzystory, które znajdują się na kolejnym pionowym laminacie tuż za dwoma dużymi transformatorami. Niestety, zasłaniają one owe transformatory i nie można ich zweryfikować. Prąd przekraczający 100 A z linii +12 V jest transportowany do metalowego płaskownika, skąd sześć grubych przewodów znajdujących się w ferrytowych pierścieniach biegnie do panelu modułowego okablowania. Ferrytowe pierścienie mają za zadanie tłumić zakłócenia.